Yarışmayı, zikir ehli olanlar kazanır. Nitekim Müslim’in Sahih’inde Ebû Hüreyre şöyle anlatmaktadır: Hz. Peygamber (s.a.v.) Mekke yolunda yürüyordu. Cümdân[20] denilen bir dağın yanından geçince: “Yürüyün, işte Cümdân; müferridler öne geçti” dedi. “Müferridler kimdir? Ey Allah’ın resulü!” dediler. “Allah’ı çokça zikreden erkekler ve kadınlar” bu­yurdu.

Hadiste geçen müferridler, ya muvahhidler (tevhid ehli olanlar) ya da tek ve birinci olanlar anlamındadır.[21]

* İmam Ahmed’in Müsned’inde, Ebü’d-Derdâ’dan riva­yet edilen bir hadiste Allah resulü (s.a.v.) sahabelerine: “Size, en hayırlı amelinizi haber vereyim mi? O amel, melikinizin katında en temiz, derecenizi en çok yükselten, sizin için altın ve gümüş infak etmekten daha hayırlı, düşmanınızla karşıla­şıp boyunlarını vurmanız ve onların boyunlarınızı vurmaların­dan daha üstündür” buyurdu. “Nedir o? Ey Allah’ın resulü!” dediler. “Yüce Allah’ı zikretmektir” buyurdu.[22]

* Şu’be, Ebû İshak’tan rivayet ediyor. el-Eğarr’ın şöyle söylediğini işittim: Şahitlik ederim ki, Ebû Hüreyre ve Ebû Saîd, Allah resulünün şöyle söylediğine şahitlik ettiler: Bir topluluk Allah'ı zikretmek için oturunca, melekler mutlaka onların etrafını sarar ve Allah'ın rahmeti onları bürür; üzerle­rine sekine iner ve Allah onları yanındakilere (büyük melek­lere) anar.[23]

[21] İbn Arabî der ki: Müferrid, dini bilgiye sahip olunca bunları uygulamak için insanlardan uzaklaşan, emir ve yasakları gözeterek yalnız başına kalan kişiye denilir. el-Ezherî ise der ki: Müferridler, insanlar arasında Allah’ı çok zikretmekle bilinen kimselerdir. Kurtûbî de der ki: Allah resulünün (s.a.v.) ‘İşte Cümdân’ dedikten sonra bunu zikretmesinin özel bir anlamı vardır. Cümdân, o bölgede tek olan ve çevresinde kendisine benzer bir dağ olmayan bir dağdır. Bu dağ Allah resulüne müferridleri hatırlatmış, onların da bunun gibi benzersiz olduklarını bildirmiştir. Doğrusunu Allah bilir.

[22] Bu hadis, sahihtir. Ahmed, 5/195; Tirmizî, 3377; İbn Mâce, 3790; Hakim, 1/496; Beyhakî, Şuabü’l-iman, s. 519. Hakim, bu hadisin sahih olduğunu söylemiş, Zehebî de ona muvafakat etmiştir.

[23] Müslim, dua ve zikir, 6718; Tirmizî, 3378; İbn Mâce, 3791.